ROZDZIAŁ 9

Po północy, gdy mama zapadła już w głęboki sen, wymknęłam się po cichu z domu. Wczoraj księżyc zaczął powolutku słabnąć po pełni. Wciąż czułam mrowienie w całym moim ciele, jednak nie było ono takie silne jak podczas pełni.

            Byłam przerażona i wciąż nie do końca przekonana czy miałam rację w swoich domysłach. Jednak wszystko na to wskazywało. Zadrapania, zasiniaczenia, nagość, zanik pamięci…

            O wilkołakach, bestiach, wiedziałam jedynie ze starych książek i opowieści innych. Według nich ugryzienie przez kogoś takiego jak my, może zmienić zwykłego człowieka w krwiożerczego potwora. Ktoś taki za dnia był zwykłą osobą, mógł posiadać nawet własną rodzinę. „Podczas pełni jego ciało nienaturalnie wydłużało się i obrastało szorstkim, zmatowiałym futrem. Z pyska ściekała żółtawa, żrąca ślina, która potrafiła paskudnie oszpecić wszystko, co miało z nią kontakt. Kły były długie i ostre. Nie mieściły się w szczęce monstrum, jakby przygotowane na ciągłe rozszarpywanie i jedzenie. Pazury przy każdej kończynie były czarne i twarde jak stal. Potrafiły przeorać kruche ciało, jak nóż ciepłe masło. Nikt nie miał szans na przeżycie. Dla tej bestii liczyła się tylko świeża, ciepła krew i mięso. Ale największym kąskiem i czymś, co dodawało wilkołakowi sił było oczywiście ludzkie serce, które jednocześnie utrzymywało go przy człowieczeństwie.” Przypomniałam sobie słowa ze starej, zakurzonej książki, którą kiedyś znalazłam na strychu u dziadków. Gdy wyszłam z budynku i owionął mnie chłodny powiew wiatru.

            Wzdrygnęłam się. Nie byłam pewna czy to wina chłodu, czy tego, co mogło się kryć w moim ciele. A może jedno i drugie? Szczelniej otuliłam się czarną bluzą i zarzuciłam kaptur na głowę. Ruszyłam żwawym krokiem w kierunku lasu.

            Pierwszego dnia pobytu w Brookings właśnie tam się udałam, tęskniąc za moim prawdziwym domem. Zagłębiając się coraz bardziej między drzewa, odkryłam małą i opuszczoną, a przynajmniej tak mi się wydawało, jaskinię. Gdy weszłam głębiej zauważyłam grube i zardzewiałe kraty. Wyglądało to na pozostałości czegoś, co zostało wybudowane, na oko, w szesnastym lub siedemnastym wieku.

            Miałam świadomość, że od pełni minęły już dwa dni i nie powinno stać się nic złego, jednak nie chciałam ryzykować. Postanowiłam, że udam się do jaskini i wypróbuję żelazne kraty. W torbie, która obijała mi się o ramię, schowałam czyste rzeczy i dużą latarkę znalezioną w kuchni.

            Szłam dalej, ulice oświetlał tylko słabnący księżyc i kilka latarni. Aby dojść do lasu musiałam przejść jeszcze kilometr, następnie jakieś dwa w głąb lasu. Miałam nadzieję, że nic się nie wydarzy, że w ogóle nie miałam nic wspólnego ze śmiercią Elizabeth; nic wspólnego z wilkołakami. Nie powiedziałam nic na ten temat mamie. Bałam się jej reakcji.

            Gdy w końcu udało mi się dotrzeć do wielkiego, ciemnego lasu poczułam nieprzyjemne uczucie, które zawsze mi towarzyszyło, gdy czułam się obserwowana. Rozejrzałam się dookoła, jednak niczego niepokojącego nie zauważyłam. Zresztą była prawie pierwsza w nocy, więc kto (oczywiście oprócz mnie) mógł szlajać się po miasteczku? Naszła mnie pewna myśl. A jeśli to nie ja jestem mordercą? Jeśli gdzieś kryje się tutaj, ktoś, kto skrzywdził Elizabeth?

            Przystanęłam i wzięłam głęboki oddech, zanim przekroczyłam granicę między groźną cywilizacją, a naturą.

Przecież zwykły morderca nie mógł tak zbezcześcić ciała, a do tego pozbyć się serca.

W tej chwili, to ja była tu największym potworem.

Szłam przedzierając się między paprotkami i drobnymi krzaczkami jagód. Jeszcze nie potrzebowałam sztucznego światła. Moje oczy doskonale sobie radziły. Jednak w jaskini, nie pogardzę odrobiną jasności.

Niewidzialną ścieżkę pokonywałam praktycznie bezszelestnie. Od czasu do czasu dało się usłyszeć pohukiwanie sowy, więc lekko wybił mnie dźwięk łamanej gałązki. Drgnęłam, ale nie zatrzymałam się. Teraz byłam prawie pewna, że jestem śledzona, że moje przeczucie nie myliło się na skraju lasu. Szłam dalej, lecz czujnie nasłuchiwałam napastnika. Czułam, że jest coraz bliżej. Jednak już nie popełnił tego samego błędu i zwinnie omijał gałązki.

Nagle owionął mnie znajomy zapach cytrusów z mieszanką męskich perfum. Serce zaczęło bić jak oszalałe.

A więc tak to wszystko się skończy?

Mój marsz momentalnie przeobraził się w szybki bieg. Zwinnie omijałam drzewa i wszystkie przeszkody. Zboczyłam trochę z mojej wyznaczonej trasy. Może, jeśli uda mi się go zgubić, będę mogła się ukryć w jaskini.

„O ile nie wie o tym miejscu.” – Podpowiedział mi jakiś cichy głosik.

Poczułam lekką zadyszkę. Jednak miałam w sobie dość siły na dalszy wysiłek. Przede mną pojawiło się potężne drzewo z grubym pniem. Obiegłam je i ruszyłam w lewą stronę, chcąc zbić go z tropu. Nagle ktoś złapał mnie w pasie i rzucił na ziemię. Ciężko upadłam przygnieciona przez wielkie ciało Scotta, a ramię przeszedł niesamowity ból. Serce waliło mi tak szybko, że w każdej chwili mogło wyskoczyć mi z piersi. Wiedziałam, że to był już mój koniec. On znał moją tajemnicę, a ja znałam jego. Wiedziałam, czym dokładnie się zajmuje. Elizabeth na pewno zwróciła jego uwagę.

Z przerażeniem spojrzałam w jego przystojną twarz, zapominając w całym tym amoku o pojawiających się wizjach.

Czuję to. Znowu czuję tą ogarniającą radość i uniesienie, gdy jestem w postaci wilka.

Biegnę ciemnym lasem, nie mogąc się nacieszyć tą chwilą. Niebo nade mną jest takie wyraziste. Przyprószone milionem świecących gwiazd. Tarcza księżyca pięknie odznacza się na tle czarnego nieba.

Nagle słyszę strzał. Jednak to nie jest pistolet, ani żadna broń palna.

Cichy strzał.

Czuję ostry, przeszywający ból.

Upadam i ostatnie, co widzę przez mgłę to mój Łowca.

Spojrzałam w jego zielone oczy, rozszerzone w przerażeniu tak samo jak moje. Ale dlaczego on tak na mnie patrzy? Przecież mnie zabił do cholery! Inaczej nie mogłam odczytać tej wizji. Zaczęłam szarpać się pod jego ciałem ignorując ostry ból w prawym barku. Jednak to było na nic.

Po jego twarzy przeszły dziesiątki różnych emocji i zrobił coś, czego nigdy się nie spodziewałam. To tak jakby w lipcu nagle spadł śnieg. Pocałował mnie.

Jego wargi mocno naparły na moje, czekając aż dam pozwolenie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale mimowolnie oddałam pocałunek. Nasze usta i języki zaczęły toczyć ze sobą ostrą walkę. Zanurzyłam palce w jego potarganych włosach. Podświadomie marzyłam o tym odkąd tylko go ujrzałam w lesie. Były miękkie i przyjemne w dotyku. Scott jeszcze mocniej docisnął mnie do ziemi aż poczułam wszystkie nierówności podszycia. Jeszcze nikt nie całował mnie z takim zapałem i pasją. Jego ręce zaczęły gorączkowo błądzić po moim ciele, a usta nie odrywały się nawet na moment. Potrzebowałam odrobiny tchu, bałam się, że zabrakuje mi powietrza. Mrowiło mnie całe ciało, w ten przyjemny sposób, ale także w taki, który poprzedzał moją przemianę. Wilk nie powinien dawać o sobie znać. Przecież został zabity.

Jednak czułam go. Czułam przyjemne dreszcze, podobne do tych w wizji, lecz nie takie same. Przerażona tym doświadczeniem z niechęcią odsunęłam chłopaka od siebie. Z ociąganiem i zamroczonym wzrokiem spojrzał na mnie, a później jakby nagle do niego dotarło, co zrobił. Odskoczył i oparł się plecami i wielkie drzewo.

Obydwoje ciężko dyszeliśmy jak po długim maratonie. Nie miałam siły się podnieść, więc wciąż leżałam na chłodnej ziemi. Zamknęłam oczy i ciężko westchnęłam. Ciągle czułam na swoich ustach jego. Czułam, jakie są spuchnięte. Przed oczami nagle stanęła mi roześmiana twarz Carrie. Nie chciałam teraz o niej myśleć. Przetarłam twarz dłońmi i usiadłam po turecku naprzeciwko niego. Jego spojrzenie przez cały ten czas wściekle mnie świdrowało.

– To… - Zaczęłam.

– Przepraszam. – Westchnął.

Jego twarz przybrała swoją maskę obojętności. Przeczesał włosy palcami jeszcze bardziej je mierzwiąc. Ponownie zapragnęłam zanurzyć w nich palce. Poczuć ich przyjemną miękkość.

– Nie masz, za co przepraszać, to również moja wina – wychrypiałam i spojrzałam mu w twarz.

Lustrował mnie przez chwilę.

– Po co tu przyszłaś?

– Na spacer – skłamałam. Nie chciałam zdradzać mu wszystkiego. Może jednak niczego się nie domyślał.

– W środku nocy? – zapytał z drwiną w głosie.

– A ty, dlaczego tu jesteś? – Wysunęłam podbródek.

Milczał, jakby bił się z myślami, co mi odpowiedzieć. Jednak zdecydował się na szczerość.

– Przyszedłem za tobą. – Podciągnął jedno kolano i oparł na nim ręce, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku.

W głowie wciąż mi szumiało. Zaczęłam się zastanawiać czy jeśli teraz wstanę, zdołam mu uciec?

– Nawet o tym nie myśl. – Zerknęłam w jego wypraną z emocji twarz. Jak mógł kilka minut temu mnie tak zawzięcie całować, a teraz patrzeć na mnie jak na jakiegoś śmiecia? Trochę mnie to zabolało. Zaczęłam się gubić w uczuciach do tego chłopaka. Z jednej strony mnie przerażał, ale z drugiej…

– Nie wiem, o co ci chodzi.

– Nie udawaj niewiniątka. Nie bez powodu wcześniej uciekałaś.

Wyciągnęłam z włosów suchy liść, który się tam zaplątał.

– Przestraszyłam się. Miałam prawo uciekać.

– Czego się przestraszyłaś, Lunam? – zapytał i przysunął się niezauważalnie.

– Chyba słyszałeś, co stało się z tą dziewczyną.

Przekrzywił głowę jakby się nad czymś zastanawiając, po czym powiedział:

– Dlaczego ją zabiłaś? Po co w ogóle tu przyjeżdżałaś? – syknął zbyt blisko mojej twarzy. Jego ciepły oddech owionął moją twarz.

 Wzdrygnęłam się. Sama do końca nie byłam pewna czy to ja skrzywdziłam Elizabeth, więc nie miał prawa stawiać mi takich zarzutów.

– Nikogo nie zabiłam – powiedziałam to z taką samą zajadłością jak on, tym samym jakby przekonując siebie. – I to nie twoja sprawa, co tutaj robię.

– Ktoś taki ja ty pojawia się na moim terenie, więc to jest raczej moja sprawa. – Jego twarz była zdecydowanie za blisko. Zauważyłam, że przelotnie spojrzał na moje usta, ja odruchowo zrobiłam to samo. Nagle wstał i wyprostował się. Poszłam jego śladem odsuwając się na bezpieczną odległość.

– Gdybyś załatwił sprawę w Kanadzie, nie musiałbyś się przejmować tyloma problemami, które najwidoczniej nie są ci na rękę.

Odwrócił się i walną pięścią w drzewo z całej siły. Nie wiedziałam, co mam myśleć o jego zachowaniu. Jego emocje zmieniały się z każdą sekundą. Jak w kalejdoskopie. Nigdy nie było jasne, jak zareaguje w danej chwili.

Poczułam mdły zapach krwi. Spojrzałam na jego knykcie, które zabarwiły się na czerwono. Odwrócił się oglądnął swoją dłoń, a później zerknął na mnie.

– Nie kusi cię? – zapytał, a ja spojrzałam na niego zbita z tropu.

– Co?

– Krew. – Podsunął mi rękę pod twarz.

Ślinka naleciała mi do ust. Nie powinno się to dziać. Mój organizm zaczął dziwnie reagować na niektóre rzeczy.

Odsunęłam się lekko i nie dałam po sobie nic poznać.

– Niby, dlaczego miałaby mnie kusić?

– Jak to, dlaczego? Bo jesteś pieprzonym wilkołakiem.