ROZDZIAŁ 5

                Nie smakuje ci? – zapytała mama, przyjmując lekko podejrzliwy wyraz twarzy.

            Jadłyśmy właśnie obiadokolację. Przygotowane na szybko spaghetti. Uwielbiałam to danie, tak na marginesie. Jednak nie mogłam nic przełknąć. W głowie wciąż tłukł mi się obraz Łowców. Obraz Scotta. Na pewno coś zauważył. Wyczuwałam to.

            – Nie, jest pyszne. Jak zawsze. – Starałam się uśmiechnąć. Jednak mama nadal patrzyła na mnie podejrzliwie.

            – W szkole wszystko w porządku?

            Powiedzieć jej?

            Zastanawiałam się nad tym przez cały dzień. Jeśli jej powiem, to wszystko o co tak starannie zadbała, legnie w gruzach. Znalezienie tego miejsca, szkoły, nowego domu, a nawet pracy. Pracy, która ją uszczęśliwia.

            Biblioteka. Moja mama kocha książki. Jest jedną z niewielu osób, które wolą poświęcić większość swojego życia w zakurzonych tomiszczach, zamiast za czyściutkim biurkiem z dobrze płatną pracą. W bibliotece oczywiście kokosów nie zarabiała, ale ilość pieniędzy była wystarczająca, aby prowadzić przeciętne życie. Zresztą sporo oszczędności zabrałyśmy z domu. Mało, kto lubi przynosić swoją pracę do domu. Natomiast mama, jak zauważyłam, przytargała ostatnio kilka dość starych książek. Niestety nie udało mi się dojrzeć tytułów, ponieważ zaraz zabrała je do swojej sypialni.

            Nie chciałam rujnować jej szczęścia i ciężkiej pracy. I tak wiele dla mnie zrobiła. Przecież wyjeżdżając ze mną, opuściła drugą córkę. Lecz nie tylko. Również rodzinę i bliskich.

            – Tak, w szkole jest okej. Na razie nie jest tak źle. – Pozbierałam się i wysiliłam na szczery uśmiech.

            Rysy mamy złagodniały i wyraźnie się rozluźniła, gdy zaczęłam normalnie jeść spaghetti.

            – A jak u ciebie? – zapytałam.

            – Och. – Rozpromieniła się, a w jej brązowych oczach dostrzegłam młodzieńcze ogniki. – Świetnie. Dzisiaj była dostawa nowych powieści. Będę musiała coś przynieść do domu, wydają się naprawdę ciekawe. Zapomniałabym. – Wstała od stołu i wyszła z salonu. Po chwili wróciła z jakąś książką w dłoniach. Podała mi ją, ponownie zasiadła do stołu i wzięła łyk czarnej kawy. – Wichrowe wzgórza – powiedziała.

            ­– No tak. – Skuliłam się w duchu. Nienawidzę lektur.

            – Piękna książka. – Mama rozanielona pogrążyła się w myślach, a ja tymczasem odłożyłam książkę na bok i zaczęłam sprzątać po posiłku. – Ja się tym zajmę. – Drgnęła.

            – Odpocznij, nic mi się nie stanie jak umyję kilka talerzy.

            – Jeśli nalegasz. – Wstała i poszła do swojej sypialni.

            Po piętnastu minutach krzątania się po kuchni, opadłam zmęczona na łóżko w moim pokoju. Nie był zbyt duży. Z łatwością zmieściło się tu łóżko, szafa, małe biurko i komoda. Jeśli zechciałabym wzbogacić się o choćby drobny mebel, z pewnością nie miałabym gdzie go wcisnąć.

            Leżałam i patrzyłam na lekko odchodzącą, beżową farbę na suficie. Dzisiaj była pełnia. Z pewnością dlatego byłam taka zmęczona. Moje ciało po raz pierwszy nie mogło przemienić się, gdy księżyc był wysoko na niebie. Czułam lekkie i zarazem przyjemne mrowienie. Resztki wilka. Zamknęłam oczy, gdy pojedyncza łza spłynęła mi po policzku.

            Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Uświadomiłam sobie to następnego ranka, gdy obudził mnie donośny dźwięk mojego telefonu. Sięgnęłam po komórkę i skrzywiłam się czając ból w całym ciele.

            – Halo? – mruknęłam.

            – Czy śpiąca królewna pojawi się dzisiaj w szkole? – Po drugiej stronie usłyszałam ściszony głos Carrie.

            Zmarszczyłam brwi nierozumiejąc, o co jej chodzi. Spojrzałam na zegarek i spadłam z łóżka widząc, która jest godzina.

            Ja smacznie spałam, podczas gdy lekcja geografii trwała w najlepsze.

            – Halo? Co tam się dzieje? – zapytała Carrie trochę głośniej, a ja usłyszałam jak nauczyciel ją upomina.

            – Spadłam – mówiąc to wbiegłam do łazienki, żeby chociaż trochę przywrócić się do porządku. – Będę na drugą lekcję. – Rozłączyłam się i spojrzałam w lustro.

            Zszokował mnie mój widok. Moje rdzawe włosy były splątane jak jeszcze nigdy, a na policzku zauważyłam lekkie zadrapanie. Nie miałam na sobie ubrania, mimo, że nie lubię spać goła. Ciało nadal było obolałe, ale powoli dochodziłam do siebie. Spojrzałam jeszcze raz na swoją twarz. Oczy miałam lekko zaczerwienione, jakbym spaliła skręta oraz szeroko otwarte. Nie wiedziałam, co się ze mną stało.

            Nie miałam czasu na głębsze przemyślenia. Doprowadziłam się do porządku jak tylko mogłam, założyłam ciemne dżinsy i szarą bluzę z kapturem. Dzisiaj będę wyglądać jak prawdziwa ofiara losu.

            Zbiegłam na dół, chwyciłam jabłko z koszyczka, który znajdował się na blacie w kuchni i odczytałam karteczkę z lodówki.

            Kochanie, musiałam wcześniej wyjść. Do zobaczenia wieczorem!

            Więc dlatego mama mnie nie obudziła. Tylko, po co pracownica biblioteki miałaby wychodzić tak wcześnie z domu? Zapytam ją wieczorem.

            Wybiegłam z domu jak burza. Autobusy o tej porze nie jeździły, a pieszo na pewno nie zdążę na angielski.

            – Dzień dobry – powiedziałam, wchodząc do piekarni, która znajdowała się pod naszym mieszkaniem.

            – Witaj drogie dziecko. – Przywitał mnie miły, siwiejący pan. – W czym mogę pomóc?

            – Uhm. Mieszkam na górze. Jestem spóźniona do szkoły, a nie mam się za bardzo jak do niej dostać...

            – Och! Chodź, podwiozę cię.

            – Nie! Nie musi pan. Ja chciałam zapytać się tylko o jakiś rower.

            – I tak muszę tam pojechać, aby dostarczyć pieczywo. Chodź. – Machnął ręką i ruszyłam za nim jak posłuszny piesek. Skoro nalegał, to czemu nie skorzystać.

            Do szkoły nie miałam zbyt daleko. Samochodem, bądź autobusem droga zajmowała niecałe dwadzieścia minut.

            – Skąd się przeprowadziłyście? – zapytał nagle starszy mężczyzna. Bardzo przypominał mi mojego dziadka. – Oczywiście, jeśli można wiedzieć.

            – Z Kanady. – Jeszcze nigdy nie mówiłam tego słowa tyle razy, co w ciągu tych niecałych dwóch tygodni.

            – Ach, piękny stan. Te widoki zapierają dech w piersiach. – Rozmarzył się na moment. – A gdzie dokładnie mieszkaliście?

            Stwierdziłam, że ten miły staruszek wcale nie jest groźny i bez problemu mogę mu powiedzieć.

            – Alberta. Piękne miejsce. Krystalicznie czyste jeziora, góry. Pachnący las… - mówiąc to wszystko zaczynałam tam wracać. Jakby to, że opowiem mu, chociaż odrobinę o tym miejscu sprawi, że po szkole tam wrócę.

            – Widać, że kochałaś to miejsce. Dlaczego się wyprowadziliście? – Spojrzał na mnie przelotnie, nadal prowadząc ciężarówkę.

            To pytanie przywołało wszystkie wspomnienia. Pokręciłam lekko głową.

            – Nie chcę pana urazić, ale to sprawy osobiste.

            Uśmiechnął się ciepło.

            – Dziecko, nic się nie stało. I proszę mów mi Bobby, wszyscy tak na mnie wołają. Już się przyzwyczaiłem do tego bardziej niż do pana.

            – Dobrze. – W tej chwili bardzo tęskniłam za dziadkiem. Bobby, bardzo go przypominał.

            Jego siwa czupryna, prószyła zmęczoną i naznaczoną latami głowę. W kącikach oczu i ust miał liczne zmarszczki, które zarysowały się od ciągłych uśmiechów. Na dużym, ale pasującym do niego, nosie nosił duże okulary oprawione w metalową obramówkę.

            Ubrany był w jasne, lniane spodnie, na których widoczne były ślady mąki oraz jasną bawełnianą koszulę.

            – A ty? Jak się nazywasz drogie dziecko? – zapytał, gdy zajechaliśmy pod szkołę.

            – Lunam, proszę pa… Bobby.

            – Piękne imię. Takie niespotykane.

            – Dziękuję.

            Odkaszlnął w typowo starczym stylu.

            – No jesteśmy, zbieraj się na lekcję i przynieś same piątki!

            Uśmiechnęłam się do niego, przypominając sobie, że dziadek podobnie się ze mną żegnał.

            – Oczywiście i dziękuję za podwózkę. Miłego dnia! – Trzasnęłam drzwiami i ruszyłam w stronę głównego wejścia szkolnego budynku.

            Wszędzie panowała głucha cisza. Dzwonek miał zadzwonić dopiero za pięć minut. Mając chwilę czasu ruszyłam do szafki po książki.

            Wyciągając podręcznik do angielskiego ze zniszczonej, szarej szafki, coś przykuło moją uwagę. Mianowicie ogłoszenie na korkowanej tablicy. Zamknęłam drzwiczki i z książką podeszłam bliżej.

            Wpatrywała się we mnie elegancka twarz, lekko uśmiechniętej dziewczyny. Na kartce widniało jej czarno białe zdjęcie, nad którym widniał wielki, pogrubiony napis ZAGINIONA. Natomiast pod spodem:

Dnia 16.10.2013 r. (czwartek), zaginęła Elizabeth Evans.

Po szkole udała się do koleżanki, od której wyszła około godziny 19.00.

Średniego wzrostu, brunetka o lekko puszystych kształtach.

Była ubrana w granatową bluzę bez kaptura, czarne dżinsy

i biało czarne buty sportowe.

Jeśli ktoś z państwa ją widział proszę o kontakt.

Zrozpaczona rodzina.

            Dzisiaj był piątek. Czyli od zaginienia nie minął nawet jeden dzień. Dziwne. Przecież mogła się gdzieś zaszyć.

            Podskoczyłam, gdy usłyszałam donośny dźwięk dzwonka. Uczniowie, zaczęli wylewać się z klas, krzycząc przy tym niemiłosiernie. Mój wrażliwy słuch potrzebował chwili, aby przyzwyczaić się do tych wrzasków.

            – Cześć! – Obok mnie stanęła Carrie i zaczęła mi się uważnie przyglądać. Zmarszczyła brwi. – Nawet nie chcę wiedzieć, co robiłaś w nocy. Wyglądasz okropnie! Chodź, - zaczęła ciągnąć mnie prze tłumy – w szafce mam krople do oczu i jakiś podkład. – Oglądnęła się przez ramię. – Może będzie pasował do twojej jasnej cery. Musimy się kiedyś wybrać na wspólne opalanie.

Po chwili znalazłyśmy się przy schludnej i czystej szafce Carrie. Oczywiście musiała do niej pasować, jak wszystko.

            – Odchyl głowę. – Nie czekając aż to zrobię, złapała mnie za czoło i pociągnęła lekko do tyłu. Wpuściła kilka kropelek płynu, które nieprzyjemnie zaszczypały. Przez chwilę nie mogłam złapać ostrości. Wszystko dookoła było zamazane i niewyraźne.

            – Witaj, księżycowa damo! – Ktoś mocno pacnął mnie w ramię.

            – Hę? – Zdezorientowana i ślepa zarazem nie mogłam dostrzec potężnej postaci obok mnie. Dopiero dzięki węchowi i resztkami wilczych zdolności rozpoznałam Dylana.

            – Sprawdziłem to niespotykane imię. Księżyc. Nie wiem, co przyszło twoim rodzicom do głowy dając ci na imię Księżyc. – Chłopak zaczął się śmiać.

            Uderzyłam go mocno w klatkę piersiową, z której lekko uszło powietrze. Zmrużyłam oczy, które nabierały ostrości.

            – Nie wypowiadaj się o moich rodzicach. Nigdy – powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

            – Okej, nie było rozmowy. – Widziałam jak dyskretnie rozciera miejsce, w którym przed chwilą była moja pięść.

            Gdy w końcu świat stał się wyraźny, spojrzałam w szeroko otwarte oczy Carrie.

            – Nie żebym coś chciała i w ogóle, ale… Brałaś coś?

            Roześmiałam się, nie mogłam postąpić inaczej.

            – Daj spokój Carr. Dzięki za krople, ale z podkładu już nie skorzystam.

            Zadzwonił pierwszy dzwonek na lekcję.

            – Hej. – Zatrzymałam dwójkę znajomych. – Nie wiecie, o co chodzi z tą Elizabeth, jeśli dobrze pamiętam?

            – Ach to – odezwała się Carrie. – Jest prymuską. Najlepsza w szkole, brak znajomych, przewodnicząca i te sprawy. Aż dziwne, że nie wróciła na noc.

            – Mhm – mruknęłam. – Do zobaczenia później. – Rzuciłam przez ramię i każdy z nas ruszył do swoich klas, gdy zabrzmiał trzeci, ostatni dzwonek.

~~ *** ~~

Zmieniłam formę pisania.

Tak pisze mi się lepiej.

Poprzednie rozdziały poprawię i dopracuję w wolnej chwili,

Ponieważ jest z nimi mały problem jak zauważyłam.

W rozdziale nie ma akcji,

ale na pewno pojawi się coś więcej w następnym rozdziale.

Postaram się dodać go jak najszybciej.

Do napisania!