ROZDZIAŁ 3

          – Dziewczynki, podjęłam ważną decyzję – mówi mama zaraz po tym, jak znalazłyśmy się w salonie wraz z siostrą.

            Jest późny wieczór, a mimo to Lexie nie obdarzyła mnie chociażby drobnym spojrzeniem od poranka.

            Doskonale ją rozumiem. Obydwie jesteśmy świadome tego, jaką decyzję podjęła mama. Było to oczywiste od samego początku, gdy padł na mnie wyrok. Mam tylko siedemnaście lat i za mojego życia nikt jeszcze nie został wygnany. Jednak słyszałam, że ostatnie miało miejsce jakieś trzydzieści lat temu. A teraz ja, młoda alfa, będę musiała opuścić to stado na zawsze.

            – Przenosimy się do Dakoty Południowej. Wszystkie. – Mama opada na kanapę, natomiast Lexie wstaje oburzona.

            – Ja się nigdzie nie wybieram! – Patrzy na mnie, a ja – z przerażeniem - widzę w jej oczach nienawiść. – To, że mam głupią i nieodpowiedzialną siostrę – wskazuje na mnie ręką – wcale nie oznacza, że wszystkie musimy być karane razem z nią!

            – Lexie – odzywa się mama. – To jest twoja siostra, jak możesz w ogóle tak mówić. Mimo tego, co zrobiła, nadal jest ci najbliższą osobą.

            – Chcesz, to jedź z nią. Ja zostaje z dziadkami. – Po tych słowach wychodzi z salonu.

            Bawię się palcami. Wiem, że nienawidzi mnie w tej chwili jeszcze bardziej. Jako wilki, pierwszą przemianę przechodzimy w wieku piętnastu lat. Przemianę, której Lexie nie przeszła. Nikt nie wie, dlaczego. Niektórzy myślą, że być może być to opóźnione, ale ona ma już dziewiętnaście lat i zwątpiła w to już dawno temu, jak większość. Każdy stara się traktować ją na równi, jednak podczas pełni wcale nie jest to takie proste. Do tego wszystkiego doszedł gen alfy. To ona powinna go mieć, nie ja. Odziedziczyłam go po ojcu, którego nie widziałam już dobrych siedem lat.

            – Przepraszam za to, co zrobiłam. – Patrzę na mamę. Odkąd zaginął tata, nie widziałam jej w takim stanie. Fryzura w rozsypce, na twarzy pojawiły się pierwsze, głębsze zmarszczki, a pod oczami sińce. Jak mogłam być tak samolubna? Przełykam ślinę. – Lexie ma rację, powinnaś zostać tutaj.

            Jej pełne rozpaczy oczy zwracają się ku mnie.

            – Co ty wygadujesz dziecko? Jak siedemnastoletnia dziewczyna poradzi sobie w świecie, którego nie zna? Wiesz, że gdy – lekko się załamuje – zaginął ojciec, byłam tam. Nie masz pojęcia, jakie niebezpieczeństwa tam czekają.

            – A Lexie?

            – Jest już dorosła. Może podejmować własne decyzje. Jeśli tak postanowiła, nie będę nalegać.

            Widzę smutek w jej oczach. Wiem, że wcale nie chce, aby tu została. Ale tak jak powiedziała, nie miała już na nią żadnego wpływu.

            – Idź i zacznij się pakować. Weź najpotrzebniejsze rzeczy. Jutro po… - Urywa, widząc moją zbolałą minę. – Jutro wyjeżdżamy.

            Nazajutrz, mama wraz z Lexie wyszły do dziadków. Moja własna siostra nie chciała się ze mną nawet pożegnać. Bardzo mnie to boli, ale nie dziwię się jej.

            Znosząc już ostatnią walizkę do przedpokoju, słyszę pukanie do drzwi. Zdziwiłam się, gdy ujrzałam w nich Victora. Jego ciemne włosy są już przydługie, a twarz wygląda na zmęczoną, jakby nie przespał nocy.

            – Mogę wejść? – Wskazuje wnętrze za moimi plecami.

            – Jasne. – Wpuszczam go do środka i przechodzimy do kuchni, gdzie muszę dokończyć robienie gorącej czekolady i parzenie kawy na drogę.

            Stoję do niego tyłem, wsypując produkty do termosów. Czeka, aż się odwrócę. Nie chcę tego robić, ale w końcu ulegam.

            Siedzi rozparty na krześle i intensywnie się we mnie wpatruje. Już w samym jego wyglądzie daje się dostrzec siłę i dominację samca alfa.

            – Przyszedłem się pożegnać.

           – Domyśliłam się. – Mrużę zmęczone oczy. – Więc? Powiedz to, powiedz, jaką to jestem nieodpowiedzialną i samolubną idiotką!

            Wstaje i podchodzi do mnie, więżąc mnie między nim, a blatem za mną. Góruje nade mną. Jest bardzo wysoki, więc muszę zadrzeć głowę do góry, aby móc na niego spojrzeć.

            – Wcale tak nie uważam – mówi i muska mój policzek palcami.

            – Wszyscy tak uważają – prycham i opuszczam wzrok.

            Unosi mój podbródek, abym znowu na niego spojrzała. Świdruje mnie swoimi niemalże czarnymi oczami.

            – Nie. – Tylko tyle. Mieszam się, gdy zauważam jak blisko jest jego twarz.

            – Już nie jestem twoją alfą, Victorze. – Z moich ust wydobywa się schrypnięty głos.

            – To nie ma najmniejszego znaczenia. – Po tych słowach jego wargi nakrywają moje. Czeka na pozwolenie. Czeka, aż odpowiem na pocałunek. Jestem lekko zaskoczona, ale tylko przez chwilę Wiem, że nie mogę tego zrobić. Jednak rozchylam usta, smakując go. Moje ręce mimowolnie wędrują na jego kark, a palce zatapiają się w jego miękkich włosach. Przyciąga mnie do siebie i owija wokół mojej talii. Z początku jest to nieśmiałe muśnięcie, niemal pytające, które po chwili przeradza się w coś mocniejszego, bardziej…

            – Lunam. – Odskakujemy od siebie jak oparzeni. W drzwiach stoi lekko zmieszana mama. – Victorze. – Patrzy na chłopaka obok mnie.

            – Dzień dobry, pani Blake – mówi i zwraca się do mnie. Widzę jak ciężko oddycha, tak samo jak ja. – Pójdę już.

            Gdy jest już w drzwiach, posyła mi ostatnie spojrzenie.

            – Pamiętaj, że ból szybko minie. – Doskonale wiem, co ma na myśli i wiem, że kłamie. Może ból fizyczny przejdzie, ale na pewno nie ten wewnątrz mnie.

            Mama nie komentuje tego, co zobaczyła. Kończy tylko, co zaczęłam i chowa do torby podróżnej.

Nadal mrowią mnie wargi i wiem, że jestem lekko rozpalona. Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Dlaczego zrobił to teraz? Teraz, kiedy mnie już nigdy nie zobaczy. Po tym, co zrobiłam. Nigdy za sobą nie przepadaliśmy, przynajmniej ja za nim, ale po tym pocałunku…

– Lunam. – Z rozmyślań wyrywa mnie głoś mamy. – Pora ruszać.

Biorę głęboki oddech. Wychodzimy na zewnątrz i idziemy w stronę placu głównego.

Nasze miasteczko mieści się w najgłębszym zakątku Gór Skalistych. Nie docierają tu zwykli ludzie, jednak jeśli zdarzy się coś takiego, najstarsi biorą sprawy w swoje ręce i zwinnie odwracają ich uwagę. Mamy tu własną szkołę, bibliotekę, sklepy. Tak jak w cywilizowanym świecie.

Mijamy domy moich znajomych, bliskich. Wszędzie panuje głucha cisza. Wszyscy zebrali się już na placu. Nikt nie chce przegapić tego widowiska. Coś ściska mnie za gardło. Nie chcę niczego pamiętać. Nie chcę pamiętać nikogo. Staram się wyłączyć moje emocje, jak się tylko da.

Żwir chrzęści pod moimi stopami. Nastaje cisza, gdy docieramy na miejsce.

Każda para oczu jest zwrócona w moją stronę. Mieszkańcy tworzą koło, pośrodku którego stoję ja i Ronald. Z tłumu wyłapuję zasmuconą twarz Astrid, a mnie ściska w sercu, gdy uświadamiam sobie, że już nigdy jej nie zobaczę. Niedaleko widzę dziadków, smutnych, zatroskanych. Lexie nawet na mnie nie patrzy, Victora, w którego oczach widzę coś, czego nie potrafię nazwać. Odwracam się od nich, nie chcę zapamiętywać ich takich. Patrzę na starszego alfę.

– Lunam Blake – rozbrzmiewa jego donośny głos. – Doskonale wiesz, że złamałaś nasz największy zakaz, za który grozi ci banicja oraz brak przemian. Czy to wszystko jest dla ciebie zrozumiałe?

Cisza. Nie słychać nic. Nawet śpiewu ptaków. Chociaż dźwięk mojego serca dudni mi w uszach.

– Tak.

– Zatem, jeśli można. – Podchodzi bliżej i wyciąga swoją rękę w oczekiwaniu na mój nadgarstek. Podaję mu dłoń. Przechodzi mnie nieprzyjemny dreszcz, gdy moja skóra styka się z jego dłonią. Bierze do rąk niewielką strzykawkę, w której znajduje się specjalna mieszanina srebra, złota i innych niewiadomych składników które załatwią sprawę.

Wzdrygam się lekko, gdy mała igiełka przekuwa skórę. Wstrzykuje substancję w moje ciało. Chwilowy chłód nagle zastępuje niewyobrażalny żar. Zatykam usta dłonią, aby nie wydać z siebie krzyku. Ból jest tak ogromny, że upadam na ziemię. Niewyobrażalne gorąco rozchodzi się powoli po całym moim ciele. Nic nie widzę. Nie docierają do mnie żadne dźwięki. Tylko dzięki instynktowi wiem, że obejmuje mnie mama. Zaczyna dławić mnie szloch. Dopiero teraz dociera do mnie, że już nigdy się nie przemienię. Już nigdy nie zaznam tych wspaniałych chwil w ciele wilka.

Chowam twarz w ciele mamy, gdy zapada ciemność.

~~ *** ~~

Szczęśliwego Nowego Roku! :)