ROZDZIAŁ 1

            Tego dnia las jest spokojny i cichy. Jedynie gdzieniegdzie da się usłyszeć śpiew ptaków, które budzą się, aby rozpocząć nowy dzień.

            Jeszcze kilka minut i wzejdzie słońce. Ręce lekko mi się trzęsą, a to wszystko ze zdenerwowania i jednoczesnego podniecenia.

            Czuję uścisk na ręce.

            – Lunam – słyszę podenerwowany głos Astrid – mojej przyjaciółki. – Nie powinnyśmy tego robić.

            – Ciii. – Uciszam ją i patrzę przed siebie. Ona milknie i robi to samo.

            Nie chciałam tego przegapić.

            Przed nami pojawiają się pierwsze promienie słońca. W różowo-niebieskich chmurach pojawia się żółta kula. Ten cały piękny widok wschodu, lasu i gór odbija się w przejrzystym jeziorze przed nami.

            Obydwie jak na zawołanie wzdychamy z zachwytu.

            – Lunam?

            Patrzę w jej wielkie szare oczy.

            – Victorowi się to nie spodoba, nie mówiąc już o innych. Wiesz, że nam nie wolno. W szczególności, gdy do pełni jest tak blisko.

            – Victor nie jest moim chłopakiem, więc on ma w tej sprawie jak najmniej do gadania. Chcesz tego tak samo jak ja. Wiem to. – Uśmiecham się szeroko i biegnę przed siebie, jednocześnie się przemieniając. To trwa tylko sekundę i tak naprawdę nie czuję nic.

            Teraz wszystkie moje zmysły są w stu procentach wyostrzone, a świat wygląda o niebo lepiej w tej postaci.

Biegnę ciesząc się chwilą i rozkoszując wszystkim dookoła. Nawet zroszony mech pod łapami daje mi wielką przyjemność. Słyszę śmiech w głowie. To Astrid. Wiedziałam, że nie będzie protestować. To część naszej natury. Zawsze, bez względu na wszystko, będziemy wolały być w postaci wilka, aniżeli człowieka.

Biegnie obok mnie. Jej brunatne futro zlewa się z otoczeniem. Mijamy kolejne drzewa, głazy, słońce jest już coraz wyżej, a ja nadal nie mogę się nacieszyć.

„A tak ciężko było cię przekonać” – mówię w myślach, na co ona kłapie do mnie zębami i rzuca się na mnie.

Bawimy się przez chwilę, szamoczemy ciągle się „śmiejąc”. Zakazywanie nam przemian przed pełnią jest dla nas udręką, przynajmniej dla mnie i jak się mogę domyślić dla Astrid również. Oprócz pełni możemy się przemienić tylko pod nadzorem alf w wyznaczonych przez nie terminach. A to zdarza się naprawdę rzadko.

Schodzimy z siebie i dalej biegniemy. Rozkoszuję się chłodnym powiewem wiatru w moim futrze i na pysku, zmieszanymi z ciepłymi promieniami porannego słońca.

Nagle zwalniam tępo i nastraszam uszy. Słyszę jakiś huk, powarkiwanie. Zauważam, że Astrid również coś usłyszała.

„Co to jest?” – Przemawia mi w myślach.

„Nie mam pojęcia” – odpowiadam.

Przystanęłyśmy i wytężyłyśmy słuch. Wtedy do nas dotarło.

„W nogi! Musimy stąd uciekać!” – warknęłam w stronę przyjaciółki, a ona natychmiast mnie posłuchała.

Powarkiwaniem okazały się samochody i motory. Przysłuchując się dało się również dosłyszeć głosy Łowców. Byli coraz bliżej. Musieli mieć bardzo dobry sprzęt, ponieważ wilkołaka jest dość ciężko dogonić.

To już było pewne, że im nie uciekniemy. Byli zbyt blisko. Mogłam nawet usłyszeć urywki ich rozmów, z których wynikało, że nas zauważyli.

„Astrid! Biegnij do domu i powiedz o wszystkim moim rodzicom”

„Ale…”

„Nie ma żadnego ale! Biorę na siebie całą odpowiedzialność, a teraz biegnij!” – warknęłam, a ona z podkulonym ogonem ruszyła przed siebie. Czasem opłacało się być alfą, przynajmniej się mnie słuchano.

Postanowiłam odwrócić ich uwagę od Astrid. Zatrzymałam się i zawyłam. Gdy byłam pewna, że teraz ja jestem ich numerem jeden, ruszyłam slalomem, w przeciwnym kierunku, niż mój dom.

Byłam niemalże pewna, że mnie dorwą. Byli zbyt blisko. Lecz nagle ujrzałam po swojej prawej stronie olbrzymi głaz, a pod nim wąską szczelinę. Szybko ruszyłam w tamtym kierunku i schowałam się, próbując ustabilizować swój oddech.

Niedaleko mnie zatrzymał się jeep i cross.

– Musi gdzieś tu być! Wiem, co widziałem! – usłyszałam nieopodal męski, gruby głos.

– Zaraz to sprawdzę. – Kolejny głos. Należał do motocyklisty, który zszedł z cossa i…ruszył w moim kierunku!

Z przerażeniem patrzyłam jak postać ubrana na czarno zbliża się do mojej kryjówki. Ulżyło mi jednak, gdy mężczyzna skierował się dalej.

Mimo wyczulonego słuchu, kroki motocyklisty zniknęły. Albo się zatrzymał, albo… Nagle przed moim pyskiem pojawia się twarz chłopaka. Patrzyliśmy na siebie szeroko otwartymi oczami ja granatowymi, on wściekle zielonymi.

Świat nagle się zatrzymuje. Jestem tylko ja - i ten chłopak. Wiem, że nie widzi mojej ludzkiej postaci, tylko moje oczy. Patrzymy. Chcemy się dotknąć. W tej chwili to jest najważniejsze…

Wracam, jestem znowu w lesie. Adrenalina w moim ciele, ciele wilka. Jego twarz i szok na niej wymalowany.

– Scott! – Chłopak drgnął. – Jest tam?

Ostatnie spojrzenie i odchodzi.

– Nic tu nie ma! – odpowiada i odchodzi. Po czym wskakuje na crossa i Łowcy odjeżdżają.

Darował mi życie? Dlaczego?

Tyle pytań kotłuje się w mojej głowie. I ta niespodziewana wizja. Nie wiem jak długo siedzę pod tym kamieniem, ale nie chce ryzykować. Więc czekam, dopóki wszystkie odgłosy będą poza zasięgiem mojego słuchu.

~~ *** ~~

Witam wszystkich z moim nowym opowiadaniem, 

które mam nadziejęsię spodoba! :)

No i Wesołych Świąt! :)