ROZDZIAŁ 2

            Leżę skulona między ogromnym kamieniem, a wilgotną ziemią. Naga. Nawet nie wiem, kiedy mój organizm zmienił postać. Nie ruszam się. Czekam, aż ktoś w końcu przyjdzie i powie mi, że jestem już bezpieczna, że niebezpieczeństwo minęło.

            W głowie ciągle widzę te zielone, rozszerzone ze zdumienia oczy. Czy widział to samo, co ja? Co go tak zaskoczyło? Dlaczego ten chłopak darował mi życie? Ganiam się w myślach. Dlaczego Łowca darował mi życie?

            Tyle pytań mąci mój umysł. Tyle pytań, na które przecież nie dostanę nigdy odpowiedzi. Przecież już go nigdy nie zobaczę. Nie dowiem się niczego.

            Nagle słyszę warkot silników. Moje serce zamiera. Wrócili po mnie?

            – Lunam! – Z zamyślenia wyrywa mnie głos Victora. Zaraz słyszę kolejny, należący do jego ojca.

            Wzdrygam się. Uświadamiam sobie, w co się wpakowałam, w co wpakowałam również Astrid. Wszystko przez moją samolubność. Przez to, że przez ten krótki moment, chciałam poczuć się wolna. Wolna od obowiązków, nakazów i zakazów.

            Niezgrabnie wychodzę spod głazu i przykucam, kryjąc moją nagość, obok ogromnego, starego drzewa.

            – Tutaj. – Z moich ust wydobywa się jedynie skrzek, więc odchrząkuję i ponownie wołam: – Tutaj! – Tym razem wyraźniej. Z mocą.

            Po chwili podbiega do mnie kilka osób. Od razu wyłapuję w nich zmartwionego Victora, przerażoną Lexie – moją starszą siostrę, jak i rozgniewanego Ronalda – alfę stada Tenebra, ojca Victora. Za nimi dostrzegam Astrid ze spuszczoną głową. Łatwo mogłam sobie wyobrazić jej postać z podkulonym ogonem, gdyby była w postaci wilka.

            Lexie podbiega do mnie i otula mnie szczelnie grubym kocem.

            – Czy ty jesteś niepoważna? – Patrzy na mnie z wyrzutem i pomaga wstać.

            Nic nie odpowiadam. Podnoszę tylko dumnie głowę, gdy staje przede mną Victor. Jego spojrzenie kompletnie nic nie mówi. Jak zawsze góruje nade mną wzrostem, jak i budową ciała. Jest ogromny, taki… dominujący. Idealnie nadaje się na alfę.

            Odgarnia mi z twarzy zbłąkany kosmyk, co lekko mnie szokuje, ale nie daje tego po sobie poznać.

            – Już myślałem, że cię straciłem, Lunam. – Tylko tyle. Stoi i patrzy tymi swoimi, prawie czarnymi, oczami. Jakby oczekiwał Bóg wie czego.

            Chcę coś odpyskować, chcę żeby wszyscy tutaj poznali moje wewnętrzne rozterki. To, że wcale nie chcę z nim być. Nie chcę! Jednak, co ja mam w tej sprawie do powiedzenia? Oczywiście nic. To los zadecydował o wszystkim, gdy przyszłam na świat. Jako nowa, młoda, samica alfa Noctis.

            Stoję cicho. Nie mówię nic. Wzdycham z ulgą, gdy podbiega do mnie matka i ściska mnie w ramionach.

            – Och. Drogie dziecko, tak bardzo się bałam. Myślałam… - Dławi niewypowiedzianą myśl lekko szlochając. Wiem, co chciała powiedzieć.

„Myślałam, że zrobili z tobą to samo, co z ojcem.”    

– Przepraszam. – Nawet nie wiem, kiedy to słowo wydobywa się z moich ust.

Patrzę przed siebie lekko zaskoczona.

Ronald odchrząkuje, chcąc przywrócić wszystkich do porządku. Mama odsuwa się ode mnie, lecz nie wypuszcza mnie z objęć. Jest zły, widać to w jego oczach, chociaż wyraz twarzy ma opanowany. Nigdy mnie nie lubił. Wiem to. A teraz ma najlepszą okazję, aby mnie ukarać.

– Dopuściłaś się zbrodni karygodnej. – Wypluwa z siebie. – Złamałaś największy zakaz.

Matka drgnęła u mego boku, poczułam również podenerwowanie Lexie.

– Przecież nic się nie stało! – krzyknęła w rozpaczy matka.

– Ale prawie sprowadziła Łowców na całe nasze stada – warknął Ronald. – A co wtedy?

Przed oczami stanęła mi wielka rzeź, do której mogłam doprowadzić. Co ja, głupia, sobie myślałam?

Rozejrzałam się po zebranych. Byli tu moi najbliżsi, jak i kilka osobistości. Patrzyli na mnie z pogardą. Nawet Lexie. Spuściłam wzrok, nie mogłam znieść, tych nienawistnych spojrzeń.

– Jak mniemam, Lunam, dokładnie wiesz, co cię jutro czeka – mruknął stary alfa i ruszył w stronę samochodów. Pozostali ruszyli jego śladem.

– A Astrid? – krzyknęła za nim matka. Zesztywniałam, nie wierzyłam, że w ogóle wypowiedziała te słowa.

Ronald chciał już coś powiedzieć, ale wyrwałam się z uścisku Salvii Blake.

– Ją zostawcie w spokoju! – wrzasnęłam. – To wszystko moja wina, więc macie prawo ukarać tylko i wyłącznie mnie!

Poczułam jak łzy spływają mi po policzkach, lecz wciąż stałam dumna, wyprostowana, mimo, że okrywał mnie jedynie gruby koc.

– Dziecko, co ty wygadujesz? – Matka była zaskoczona, ale nawet nie uraczyłam jej spojrzeniem.

Alfa zadumał się na moment. Wpatrywał się we mnie szarymi oczami. Bez wyrazu. Miał na sobie wytarte, stare dżinsy i ciemną koszulę. Z pozoru, zwyczajny mężczyzna koło pięćdziesiątki. Lecz w rzeczywistości skrywała się w nim niesamowita siła, jak i władza. Victor był bardzo do niego podobny, ale łagodniejszy. Gdy już myślałam, że mnie nie usłuchał, odezwał się słowami:

– Lunam ma rację. Będzie tak jak mówi. Jutro po południu, chcę was widzieć na placu głównym. – Tym razem odeszli na dobre. Tylko Victor rzucił mi ukradkowe spojrzenie, ale nie wyczytałam z niego nic.

Astrid uciekła. Wiedziałam jak jest jej przykro, ale sama kazałam jej to wszystko zrobić. Nie zasłużyła na żadną karę.

Lexie nawet na mnie nie patrzyła. Ruszyła powolnym krokiem w kierunku naszego samochodu. Widziałam tylko jej długie, falowane, blond włosy, otulające jej plecy. Była taka podobna do mamy. Obie miały podobny kolor oczu, ciepły, brązowy. Włosy takie same, z wyjątkiem tego, że mama zawsze nosiła je nisko upięte nad karkiem. A ja? W ogóle do nich nie pasowałam. Granatowe, duże oczy, średniego wzrostu, lekko wychudzona, jednak nie koścista, wszystkie krągłości były tam gdzie powinny. I to, co najbardziej mnie charakteryzowało, burza rudych loków, sięgających do połowy pleców. Najbardziej zaskakujące w moim wilczym wyglądzie było to, że futro było takiego samego koloru. Bo czy ktoś widział kiedykolwiek rudego wilka?

– Dlaczego to zrobiłaś? – zapytałam z wyrzutem. – Dlaczego chciałaś również kary dla Astrid?

Spojrzała na mnie czekoladowymi oczami. Jej idealne upięcie było w rozsypce.

– Chciałam tylko dla ciebie jak najlepiej – szepnęła.

Ruszyłam za Lexie.

Jutro nastanie najgorszy dzień mego istnienia.

Po raz pierwszy poczuję to, co moja siostra.

Już nigdy nie przemienię się w wilka. 

   

~~ *** ~~

Witam się z nowym rozdziałem :)

Mam pytanie, rozdziały mają być dłuższe,

czy takie jak ten, krótsze?